رد پای مبارز

اصل زندگی انسان مبازرست؛ البته نه اون چیزی که انسان براش خلق شده باشه، بلکه چیزیست که به زندگی ماها معنا می‌ده.

اگر در زندگی مبارزه نداشتیم، یعنی تلاشی هم نیست، چالشی هم نیست -جهادی هم نیست-، هدفی هم نیست و تهش می‌رسیم به اونجایی که نباید! چرخ‌دنده‌های دنیا ما رو له می‌کنن و بنابراین در زندگی مرتبا به مشکل می‌خوریم (حالا افسردگی یا پوچی یا ...).

هر آدمی که به جایی رسیده قاعدتا یک مبارزه داشته. یک عمر جنگیده. نه جنگ به عنوان شغل و نه جنگ به عنوان سرگرمی و نه به عنوان چیزی کنار زندگی، بلکه به معنای خود زندگی! هر لحظه جنگیده‌اند، کلی هم شکست خورده‌اند اما عقب نشینی نکرده‌اند. مبارزه خود زندگی است.

پی‌نوشت ۱: دنیای امروز بهش می‌گه جنگیدن برای آرزوها و این‌ها. اسلام بهش می‌گه جهاد، جهاد اکبر.

پی‌نوشت ۲: نظر شخصی من اینه که خدا دوست داره انسان رو در حال تلاش و کوشش ببینه. ما رو اصلا اینطوری خلق کرده.

اهمیت سابق

راستی از زندگی برایت بگویم.
زندگی هم خوب است. با همین سختی و آسانی، و با همین بالا و پایینش ادامه دارد. امروز هم گنجشک ها می خواندند و ابرها به مهمانیشان باران هدیه می آوردند. خورشید باز هم مثل قبل یک بار طلوع و یک بار غروب کرد.
از دیگر چیزها خیلی خبر ندارم. راستش نمی دانم چند نفر دارند رنج می کشند یا چند نفر گرسنه اند. از ادمهایی که با ناباوری و در کمال ناکامی امروز جان کندند، از کسانی که همین حالا دارند توی آشغال ها می گردند، از شیاطین در قالب انسان، از سرخوشی ها و مستی ها بی خبرم.
چند خطی شاید چند روز یک بار بشنوم که مثلا در یمن کودکان قحطی زده اند یا بمبی انداختند، در آمریکا چند نفر به گلوله بسته شدند یا در سوریه و افغانستان جان چند نفر گرفته شد و از این دست اخبار. بقیه اش هم که چرت و پرت است. به همین اخبار هم عادت کرده ام و دیگر شنیدن خبر مرگ و سوگواری برایم خیلی اهمیتی ندارد.
من که عصیان و معصومیت جوانی ام  را در خاک و خون دیدم، فطرت آیینه وارم را زیر گِل له کردم، آبی ها را از قلبم بیرون کردم و جایش دنیا و آرزوهای دور کاشتم و جای پرسش هایم سه نقطه نوشتم دیگر چیزی برایم مهم نیست! در واقع کمتر چیزی برایم اهمیت سابق را دارد.
خیلی وقت است که دیگر در درونم نقب عمیقی نزده ام. سوال های عمیق و آنچنانی هم دیگر برایم مطرح نیست. البته قدر خانواده را بیشتر می دانم، ولی رنج و لذتم هم کمتر شده است. انگیزه و شور و شوقِ جوانیم به هزیمتِ پاییزِ غلظتِ قلب رفته. عقل جای احساس را گرفته که گاهی خیلی به درد می خورد و گاهی دو قران نمی ارزد.
حال الآنی من چنین چیزی است. تو از خودت بگو و اینکه الان کجایی و در زیر کدام آسمانی. هنوز به نقاشی علاقمندی یا نه؟ موسیقی کلاسیک چی؟ به نوشته های پوچ فلان خواننده می خندی؟ صبح های زود را چند وقت یک بار می‌بینی؟ قرآنی ورق می زنی؟ حالی داری یا نه؟
ارادتمند.

در میدان عمل

حرفی برای گفتن نیست. جز اینکه این همه حرف زدم و گفتم، در نهایت فهمیدم که حرف زدن به دردی نمی خوره. مادامی که عمل نشه، حرف زدن حتی می تونه بد هم باشه. به این رسیدم که راه نجات حب اهل بیته. از این راه می شه قلب رو آباد کرد و بدی ها رو ازش دور کرد.

به این رسیدم که عمل کردن بسیار بسیار از حرف زدن سخت تره. وقتی که در امتحان الهی قرار می گیریم هر احتمالی هست!!! فریب حرف های زیبا رو نباید بخوریم. باید دیدم آدم ها در عمل چطورند. و گرنه زیبا حرف زدن که اصلا هزینه ای نداره. حرف هایی که خیلی راحت فریبتون می ده و شاید گاهی آلوده به تملق هم هست.

امیدوارم سعادتی باشه تا بنویسم باز هم.

وهم و عقل

چقدر دوست داشتم حوصله ای دست می داد تا درباره وهم و عقل بنویسم و بگم که این مسئله می تونه مهم ترین مسئله  زمان ما باشه. اینکه چقدر مسائل و درگیری های ما به غلبه  وهم بر عقل مربوطه. اینکه مجاورت و نزدیکی انسان به حقیقت (که فقط با عقل ممکنه)‌ چقدر برای شیطان سخته و البته به همین اندازه طی کردن  راهش هم برای ما مشکل و پر از دام های مختلفه.

چقدر هم البته، دوست داشتم تا خودم بتونم وهم خودم رو اونطور که باید، تربیت کنم. و عقل رو در اون مقامی که باید، قرار بدم.

اکنون و بی حوصلگی

بی حوصلگی برای وقتی است که در خودت چیزی نداشته باشی. تا وقتی با خودت خلوت کردی از آن لذت ببری. در خلوت خودت به چیزی نرسی. این معنایش خودِ پوچی است. نه تلاشی، نه نتیجه تفکری و نه مهم تر از همه نور و نشاطی. اینکه عالَم درون نداشته باشی می تواند سرآغاز سقوط باشد. تو  را به سمت تقلید سوق دهد و هی دنبال چیزی باشی تا از خودت غافل شوی. هی به دنبال سرگرمی های مختلفی که با خودت مواجه نشوی.

فکر می کنم این یک سبک زندگی است. سبک زندگی بی دغدغه، معطوف به بیرون، با حرص زیاد به  دنیا و مظاهر دنیا. امروزه بسیار حریص به توجه دیگران (یکی از مصادیق دنیا)، مرتبا به دنبال سرگرمی و غفلت از خود اصلیمان. در برابر سبک زندگی که فرد به دلیل اینکه تفکر و خلوت دارد، بی توجه به دیگران زندگی می کند و اهداف خودش را در زندگی دارد. از تقلید بیزار است و خود به خودی غرق در نشاط و لذت است. این به خاطر آن است که به خودش رسیده و توجه کرده است. این فرد با گذشت زمان پخته تر می شود. یعنی چیزی را به دست می آورد که برایش گرانبهاست. به همین دلیل بالاتر رفتن سن هم برایش غنیمت است و نمی خواهد زمان به گذشته برگردد.

البته شناخت اشتباه از خود هم می تواند عامل باشد. خب وقتی خودت و جهانت را اشتباه شناختی، هدفت را اشتباه انتخاب می کنی. با این کار خودت را در یک سیستم غلط گذاشته ای. یعنی خود را در یک سیستمی قرار داده ای که خودش غلط است و تو هم در آن جایگاهی نداری. و این سیستم هم تو را له می کند. نتیجه اش هم می شود افسردگی و احساس پوچی.

یک مشکل مهمی که در این مواقع وجود دارد این است که آدم نمی فهمد. خدا باید به داد آدم برسد. انگار که آدم در یک بیابانی گیر افتاده که نه شرقش را می داند و نه غربش را. نه حتی می داند می خواهد چه کار کند. (یاد داستان تیه قوم بنی اسرائیل می افتم.)

باید برویم خودمان را پیدا کنیم. باید برویم با خودمان خلوت کنیم. بدون هیچ چیز اضافه ای. جایی که نه دنیا هست و نه حسادت و حرص و طمع و نه هیچ چیز دیگری. ما خودمان را گم کرده ایم. باید آن را پیدا کنیم. اگر اینطور بشود به یک دنیای جدید رهنمون خواهیم شد.جایی که فکرش را هم نمی کردیم.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

پی نوشت یک: البته که صفر و یکی نیست. این دو سبک زندگی، احتمالا دو سر یک بازه وسیع است.

پی نوشت دو: عوامل دیگر هم می تواند دخیل باشد. تلاش نکردن، تلقین، نداشتن هدف، محیط بدِ تفکرات غلط و سیاه و ....

کجاییِ ما

از این همه حرف ما را سودی نبود.

عمری حرف های [خیلی] بزرگ تر از دهانمان زدیم و تا توانستیم ادای بزرگ تر ها را درآوردیم. همه فکر کردند که حتما کسی هستیم، چیزی بلدیم، کاره ای هستیم یا حداقل اهلیم. شاید هر کاری کردیم برای خلق بوده. شاید فقط می خواستیم دیده شویم. شاید اصلا از اول هم خدا مطرح نبود... بود؟ نمی دانم.

ولی خدا خودش بهتر از درونیات ما آگاه است. او می داند که درون ما چگونه است. بنیاد ما بر تار عنکبوت است یا آهن. خدا می داند که کفریات درون ما چقدر زیاد است. چقدر به دنیا دلبسته ایم. خدا ما را از خودمان هم بهتر می شناسد. برای همین است که کارهایی که با ما می کند برایمان غیرمنتظره است. ممکن است خیلی غافل گیر شویم.

و این بود که وقتی پای عمل رسید، پایمان لنگ ماند. در گل فرو رفتیم. ای خدا. من کجا و این حرف ها کجا. به حرف هیچ هم نمی دهند. حالا شاید تاثیری روی کسی بگذارد ولی وقتی از روی خودنمایی باشد، خیلی اثرات بدی روی آدم می گذارد.

در هر صورت، خدایا از تو اولا راه هدایت و راه مستقیم را می خواهم و بعد هم سربلندی در امتحانات و عافیت.

خسته جانان

جهان، این هستی بزرگ، مجد خوف انگیز و انسان های غافل.

ما غافلیم! از انتها. خودمان را به ندانستن می زنیم. ولع داریم برای چیزی که می دانیم از دست می دهیم، و بی اهمیتیم به چیزی که می دانیم برایمان ماندگار است!

چرا خودمان را زندانی کرده ایم؟ همیشه در میان سیاهچاله ای گیر کرده ایم و دست و پا می زنیم!

مگر اینکه خدا به دادمان برسد تا بدانیم که زندانی هستیم; تا بیدار شویم.

ما شب خفته ها

در میان خویش محبوسیم

و ناچار

به تن دادن به هرخواری

و هیچ از خود نمی پرسیم

چرا خفتن؟ چرا چون غنچه پاییز پژمردن؟

من

همیشه در خیال صبح

در انتظار آواز گنجشکان

نمی آید چرا آواز؟

حذر دارند از پرواز

چرا کس از امیدی دم نمیارد؟

چرا ای روشنایی

از این خسته جانان می گریزی؟

بیا ای صبح در آیینه تالار

بیا ای نقش و رنگ بوم های بی رنگ

ای جان سروها

و ای بیداری دوران

بیا ای جان جانان

چرا نیستم

یک دلیل اینکه نمی نویسم اینه که با این که حرف برای گفتن بسیاره، حرفی که بهش عمل کرده باشم کمه. حرف زدن، بسیار راحت و سادست. حتی زیبا و تاثیرگذار صحبت کردن هم چندان سخت نیست. اما کو عمل؟

غول های آدمی

داشتم به این غول هایی که اطراف خانه مان سبز شده فکر می کردم. یکی شان روبروست، یکی دیگر سمت چپ دو خانه آن طرف تر، آخری هم همین کنار آمده بالا. غول هایی که آفتاب را از ما می دزدد و زندگی ها را هر روز دلتنگ تر می کند.

سوال بجایی است اگر کسی بپرسد خب که چه؟ چه نتیجه ای می خواهی بگیری؟ نتیجه اینکه درون ما هم پر است از این غول ها. غول هایی که هر چقدر هم به خوردشان بدهی سیر نمی شوند.^[1] اتفاقا این غول بچه های بیرونی زایده دیوهای درونند. زیاده خواهی هایی که مرتب دارد زندگی خود ما را هم می خورد. با این دیوها چه باید کرد؟ ان شاءالله در این ماه رمضان خدا کمکمان کند از پسشان بربیاییم.

[1]- کسی که به کم قانع نمی شود به زیاد هم قانع نخواهد شد.

ستارگان غربت

به یاد شهدای فاطمیون، که پیش از شهادت غریبند و بی خانمانِ امیدی که بر آن به دل های ما می آمدند؛ و پس از شهادتشان غریب تر.

به یاد تمام شهدایی که امروز، روزی که کبوتر سفید در آسمان شهرِ نیمه ویران پر زد جایشان بین ما خالی است، که رها از بندهای سنگین پر کشیدند و به ستارگان پیوستند.

گوارای وجودشان شهادت. گوارای وجودشان مجاورتِ قرب الهی و شادمان مست بودن از نعمات الهی.

تصویر از این لینک برداشته شده است.