از غربزدگی تا غربی پرستی

یه زمانی بحث غربزدگی رو بورس بوده. خیلی وقت پیش ها. غربزده ها آدم هایی بودن که کارهاشونو بنا بر دلیل "چون در غرب مده یا خوبه" انجام می دادن. آدمایی که پشت کارهاشون به جای منطق، احساس بود. القای سبک زندگی غربی در قالب مفهومی به نام "کلاس" انجام می شده. دقت کنید کلمه ممکنه عوض بشه، اما مفهوم خیلی تغییر نمی کنه (روشنفکری، تجدد و ...). این کارها تشکیل دهنده چیزی به نام "سبک زندگی" بوده.

امروزه هم چنین چیزی رو داریم. از پوشیدن لباسای عجیب و غریب شروع شد. به ادای به خصوص بعضی حروف، استفاده از کلمات انگلیسی و اصرار در تلفظ کلمات به شکل اصلیش هم رسید. این رفتار رو در کل زندگی می شه دید، سلیقه موسیقیایی، دیدن فیلم (بعضی فیلم ها)، مصرف گرایی و تبذیر (حتی بدتر از اونچه در غرب هست)، انتخاب دوست و همسر، ساختار خانواده ها و ... می شه دید. چیزی که در همه اینها دیده می شه احساسه. چیزی که ما بهش می گیم نفس. میل به دیده شدن و شهرت، شهوت، حرص و آرزوهای دور و دراز و دست نیافتنی (مشخصاً در این حد نمی مونه و شکل دهنده حب و بغض اشخاص هم خواهد شد).

منتها قضیه تو همین جا نمونده. از غربزدگی به بهت زدگی در برابر غرب و بعد به غرب پرستی (در برخی افراد) و نهایتا به غرب پرستی رسیده. خواهش می کنم همین حالا افرادی که تو تلویزیون این رفتارها رو (که در بالا گفتم دارند) تصور کنید (حرف زدن و ادای حروف و ...).  بین همین مجری ها. مثلا آقای فردوسی پور وقتی مهمون اروپایی می آره، اینجوری نگاهشون می کنه: . انگار آسمون شکافته شده و این فرد از آسمون افتاده (نمی دونم اون لحظه اون فرد درباره ما ایرانی ها چه فکری می کنه، به شخصه از دیدن چنین رفتاری احساس تحقیر و ذلالت می کنم). حالا همین فرد وقتی یه بازیکن آفریقایی می آره چطور باهاش برخورد می کنه؟ یا اینکه بعضی از همین مجریان، خیلی اصرار دارن که وقتی کلمه ای به زبان دیگه (دخیل) می خوان بیان کنن، خیلی اصرار دارن به شکلی که در اون زبان ادا می شه، این کار رو انجام بدن. در حالی که کاملا عادیه وقتی کلمه ای از یه زبان به زبان دیگه ای وارد بشه، نحوه تلفظ و خود کلمه دچار تغییر میشه (نگاهی کنید به کلماتی که از قبل به زبان ما وارد شدن: کلاس، مدرسه، قهوه، سماور، تلویزیون و ...).

من اگه چنین رفتاری رو از چند جوان (که مشخصاً احساسین) تو خیابون ببینم، خیلی کمتر متعجب می شم تا از صدا و سیما، اون هم از مجریانی که بعضاً استاد صدا و سیما هستن.

در رابطه با این موضوع حداقل دو پست دیگه در خاطرم هست که ان شاءالله اگر یادم نره، می نویسم.

اولین

بسم الله الرحمن الرحیم

کلام از تو آغاز می شود و به تو پایان می گیرد. هر شروعی و پایانی با توست. پس من بر تو توکل می کنم و از تو می خواهم در همه حال یاور و متوجه من باشی. که با کمک تو حرف ها و سخنانم ناحق و معصیت نباشد، و کسی را به گمراهی نیفکند.

وَجُدْ لىبِجُودِکَ وَاعْطِفْ عَلَىَّ بِمَجْدِکَ وَاحْفَظْنى بِرَحْمَتِکَ وَاجْعَلْ لِسانى بِذِکْرِکَ لَهِجاً وَقَلْبى بِحُبِّکَ مُتَیَّماً

دوست دارم شروع کار و اولین مطلبو با حدیثی از حضرت علی(ع) متبرک کنم:

و درود خدا بر او، (مردى از امام در خواست اندرز کرد.) فرمود: از کسانى مباش که بدون عمل صالح به آخرت امیدوار است، و توبه را با آرزوهاى دراز به تأخیر می ‏اندازد. در دنیا چونان زاهدان سخن می ‏گوید، اما در رفتار همانند دنیا پرستان است. اگر  نعمت‏ها به او برسد سیر نمی شود، و در محرومیّت قناعت ندارد، از آنچه به او رسید شکرگزار نیست، و از آنچه مانده زیاده طلب است. دیگران را پرهیز می دهد، اما خود پروا ندارد، به فرمانبردارى امر می ‏کند، اما خود فرمان نمی برد. نیکوکاران را دوست دارد اما رفتارشان را ندارد، گناهکاران را دشمن دارد اما خود یکى از گناهکاران است .......

(این بخش هایی از حکمت 150 نهج البلاغه بود، توصیه می کنم همشو بخونید. بیشتر از 7 یا 8 دقیقه وقت نمی گیره (لینک))

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

سلام

راستش همین الان که دارم این مطلبو می نویسم حس عجیبی پیدا کردم. نمی دونم چرا. و اما در مورد وبلاگ. این اولین مطلب ارسالی من در این وبلاگه. فعلا این وبلاگ خالیه، اما کم کم إن شاءالله می سازمش.

چون محرم در راهه دوست دارم یه مداحی معرفی کنم. من قبلا هم مداحی گوش می کردم، راستش از این مداحا که پاپ(!) می خونن خوشم نمیاد. یا اینایی که مثل موزیکای ترنس(!) می خونن. بیشتر محمود کریمی و مهدی سلحشور. ولی این روزا توجهم به سینه زنی های حاج منصور جلب شده. خیلی خوب به دل می شینه.

این مداحی با شعر تو مه و من ستاره سحرم شروع میشه.

دانلود