نمی دانم رای آرودن چه کسی به خیر کشور است. همچنان نمی دانم که کسی که الان او را اصلح می دانم و به او رای خواهم داد در آینده چگونه رفتار خواهد کرد. دعا می کنم کسی رای بیاورد که انتخاب او خیر بیشتری برای کشور به بار بیارود.
اما این روزها این سوال در ذهنم است؛ سوالی که دوست داشتم از مناظره کنندگان نماینده دولت بپرسم: اگر طرف مقابل ما بر سر موضوعی دیگر غیر از هسته ای (مثل مسائل دفاعی یا مسائل مربوط به آنچه حقوق بشر می خوانند) مجددا ما را تحریم کند و بر ما فشار بیاورد (این یک فرض است، کاری هم نداریم فرض محال است یا حتمی)، چه کار خواهید کرد؟ آیا رجام دیگری منعقد می کنید یا اینکه راه مقاومت را در پیش خواهید گرفت؟
--------------------------------------------------------------------------------------------
اگه بخش دوم حرفامو با زبان عامیانه بنویسم راحت ترم. مسئله تحریما این روزا مجددا مهم و تعیین کننده شده. بین همه بحثایی درمی گیره در باب اینکه دولت چقدر در رفع این تحریما توانا بوده، آیا برجام برای ما یک توافق موفق بوده یا نه و از این نوع سوالات. اما ما نباید در گیر و دار این بحثا، اصل موضوع رو فراموش کنیم. اینکه اصلا ما تقصیری در بحث هسته ای نداشتیم. ما بنا بر اعتراف آژانس (و بعضی افراد دیگه) دنبال ساخت بمب نیستیم. این موضوع حداقل بعد از سال ها تنش، گفتگو و بازرسی های مرتب برای همه طرف های ما روشنه. موضوع اصلی اینه که آمریکا (که خودشو صاحب دنیا می دونه) دنبال ایجاد یه تقابل مستقیم با ایران بود. در این تقابل می تونست هزینه به طرف مقابلش وارد کنه و با رفتارهای مختلف اونو وادار به عقب نشینی کنه. یکی از مهم ترینِ این رفتارها همین تحریما بود. تحریمایی که به طور واضح هدفش مردم بود. مردمی که قرار بود رای بدن، شاید زیر بار تحریم تصمیمشونو تغییر می دادن. در واقع از راه تحریم، آمریکا به دنبال دخالت مستقیم در ایران بود.
هر کس آزاده به هر کس و با هر دلیل رای بده. اما این تصویر کلی نباید در بحثای این مدت گم بشه.